Hard Fork
Een "Hard Fork" in cryptocurrency, vergelijkbaar met het idee van een splitsing in de weg, vertegenwoordigt een drastische verandering of afwijking van het bestaande protocol of de regels van een blockchain. Dit kan een splitsing veroorzaken, met als resultaat twee afzonderlijke blockchains die onafhankelijk van elkaar kunnen blijven bestaan.
Oorzaken van een Hard Fork
Een Hard Fork wordt vaak geïntroduceerd wanneer er significante wijzigingen of upgrades worden gemaakt aan de onderliggende code van een blockchain. Deze veranderingen kunnen onder andere het aanpassen van de grootte van een blok, het veranderen van het mining-algoritme, of het introduceren van nieuwe functionaliteiten die voorheen niet mogelijk waren op de blockchain inhouden. De redenen voor het implementeren van een Hard Fork kunnen variëren, maar hebben meestal te maken met verbeteringen op het gebied van:
- Beveiliging
- Snelheid
- Functionaliteit
- Het aanpakken van bestaande problemen of bugs
Effecten van een Hard Fork
Wanneer een Hard Fork plaatsvindt, worden alle deelnemers aan de blockchain in wezen gedwongen de nieuwe regels te volgen of verder te gaan met de oude, zonder backwards compatibility. Dit creëert een splitsing in de weg, waar het ene pad de geüpdatete blockchain (nieuwe regels) volgt en het andere pad verder gaat langs de originele blockchain (oude regels). Na een Hard Fork zullen er twee verschillende cryptocurrencies bestaan. Bijvoorbeeld, de Hard Fork van Bitcoin in 2017 leidde tot het bestaan van Bitcoin (BTC) en Bitcoin Cash (BCH). De assets die een gebruiker voor de fork had, zijn meestal beschikbaar op beide paden na de fork.
Bekende Hard Forks
Grote voorbeelden van Hard Forks in de wereld van de cryptocurrency zijn onder andere:
- Bitcoin Cash (BCH) - Een afsplitsing van Bitcoin dat in 2017 is gecreëerd met het doel om de blokgrootte te vergroten om de transactieverwerking te versnellen.
- Ethereum Classic (ETC) - Ontstond uit een Hard Fork van Ethereum (ETH) in 2016 na de beruchte DAO-aanval.